I co się tak gapisz w ten telefon?!

Drzwi windy cichutko zamknęły się. Patrzę na zegarek. 15.00. Zdążę jeszcze przed korkami wyjechać z trójmiasta. Winda zatrzymuje się i wsiada do niej trójka młodych ludzi. „Młodych” to znaczy w okolicach 30-tki. Chłopak i dwie dziewczyny. Nie patrzą na siebie ani na mnie. Patrzą w swoje telefony komórkowe. Jedna z dziewczyn wstukuje coś otipsowanym palcem. Jak ona daje radę wcisnąć literkę na tej wirtualnej klawiaturze? Jedziemy tak przez kilka sekund w zupełnej ciszy, no może poza tipsem stukającym w telefon. Oni wpatrzeni w telefony a ja myślący: „Co za czasy! Ludzie wolą gapić się w ekran a nie pogadać, czy nawet spojrzeć na drugiego człowieka. Robocopy porąbane!”

Oglądam z synami mecz w TV. Błyskotliwe komentarze Dariusza Szpakowskiego przerywane są co kilkanaście sekund buczeniem telefonu komórkowego Szymona. Oznacza to, że przyszedł do niego kolejny sms. Nie rozstaje się z telefonem nawet na chwilę. Telefon jest już częścią jego ciała. Można go usunąć tylko operacyjnie. Czy możesz wyłączyć te wibracje?! – pytam. – I tak ciągle coś do Ciebie przychodzi, to po co Ci, kurczę, ten sygnał? Nic nie mówi.

Muszę przyznać szczerze – mam gdzieś tych ludzi z windy choć przyznaję, że w ich towarzystwie a raczej w „nietowarzystwie”, czułem się dziwnie, bo zignorowano mnie kompletnie, na 4 metrach kwadratowych. A jak można zignorować ponad 90 kg mięsa o wysokości 183 cm?! Ale jeszcze mniej komfortowo czuję się , gdy mój syn nie może przeżyć pół minuty bez swojego „Szajsunga”. Słychać tylko: Bzzz, bzzz, bzzz. A potem te szybkie paluszki na klawiaturze odpisują do: Krysi, Misi, Zdzisi, Tomka, Romka i Krzysia. Ja to traktuję, a właściwie traktowałem do dziś, jako brak szacunku.

Co tam jest takiego atrakcyjnego, że wygrywa z rodzicami i Dariuszem Szpakowskim w TV? (akurat ze Szpakowskim nie jest trudno wygrać). Postanowiłem zapytać mojego syna. Ale przedtem przeprowadziłem rachunek sumienia.

Idę ZAWSZE spać z telefonem. Po pierwsze, chodzi o budzik. Po drugie, przed zaśnięciem prawie zawsze słucham nagrań audio – podcastów. Przy okazji, polecam Ci podcasty Michała Szafrańskiego z bloga Jak oszczędzać pieniądze. pl Po trzecie, jedną z pierwszych rzeczy jakie robię rano, to sprawdzenie, czy mam nowe smsy, maile, choć za niecałe 30 minut jestem przy laptopie. W ciągu dnia niezliczoną ilość razy zerkam na ekran, czy przyszło „coś nowego”. Gdy zapomnę telefonu z domu cały czas myślę, że ktoś może zadzwonić w jakiejś ważnej sprawie. Strasznie to niemiłe uczucie.

Potem pomyślałem, że być może to „my na żywo” jesteśmy mniej atrakcyjni od tego świata w telefonie naszych dzieci.

– To nie o to chodzi – mówi Szymon. – To są dwie różne rzeczy. Jeśli piszę smsy to nie znaczy, że jesteście nudni, czy chcę okazać wam lekceważenie. Po prostu rozmawiam ze znajomymi. Tylko tyle.

Życie realne i świat smartona to dwa równoległe byty w jakich żyją nasze dzieci

Zatem mamy tu pierwszą funkcję telefonu – KOMUNIKACJĘ. Jak się okazuje młodzi ludzie są tak wprawieni, że nie tracą koncentracji na głównym zajęciu czyli np. oglądaniu TV, graniu w planszówki, czy nawet odrabianiu lekcji!

A propos lekcji – kolejna funkcjonalność telefonu – INFORMACJA. – Teraz nie trzeba pożyczać zeszytu, gdy nie było się na lekcji albo nie zdążyło wszystkiego zapisać. Wystarczy, że kolega sfotografuje notatki i prześle do Ciebie – opowiada dalej Szymon. – Ostatnio na lekcji pani zapytała o nazwiska trzech pierwszych laureatów konkursu Chopinowskiego. Nikt nie wiedział. Po minucie odpowiedź znalazła się w… sieci.

Połączony z internetem telefon zastępuje komputer, tablet i łączy funkcje tych trzech urządzeń (no i jest najbardziej poręczny). Podczas nudnej podróży można pooglądać filmiki na You Tubie. Pograć w gry, czyli ROZRYWKA. Oczywiście zaraz ktoś powie, że należałoby nawiązać rozmowę z sąsiadami w przedziale itp. A ten „ktoś” nie pamięta jak sam wielokrotnie gapił się w okno podczas podróży? Ja czytałem książki – powie „ktoś”. Teraz też można poczytać ebooki na telefonie albo posłuchać nagrań audio, znowu w telefonie.

Oni robią to, co my 20-30 lat temu, tylko INACZEJ

Czy „kiedyś” więcej rozmawialiśmy, uśmiechaliśmy się do siebie? Błagam! W latach 70/80?! Gdy w kraju był syf. Gdy, kurczę,  stało się po papier toaletowy i ziemniaki oraz ocet? Gdy nie można było wyjechać za granicę, po ulicach chodziły patrole Milicjantów a człowiek był nikim! I co, wtedy ludzie byli dla siebie bardziej życzliwi, uśmiechnięci? Jak słucham takich bzdur to mi się telefon zawiesza…

A nawet jeśli kontakty między ludźmi zanikają TERAZ, to czy przyczyną tego jest telefon? Kiedyś jadąc na Polibudę SKM-ką z Gdyni do Gdańska czytałem książkę albo gapiłem się w okno. Teraz młodzi gapią się w telefony. Czy to gorsze? Nie. Inne.

Jeśli masz taką misję, zagaduj wszystkich ludzi wpatrzonych w swoje telefony w autobusie i tłumacz, ze powinni być bliżej drugiego człowieka. Działaj, to wolny kraj.

A skoro już mówimy o wolności. Czy wszyscy nie mamy prawa do takiego sposobu spędzania czasu jaki sprawia nam przyjemność? Dopóki wielbiciele telefonów nie robią krzywdy sobie albo innym, zostawmy ich w spokoju.

= = = = = = = = = = =

Aby lepiej zrozumieć młodsze pokolenia, czyli obecnych 20 i 30 latków a także ludzi nieco młodszych, zwane jako pokolenie Y (urodzeni w latach 1980-1995) oraz pokolenie Z (urodzeni po 1995 roku, czasem tę granice stawia się na 1999 roku) zachęcam do obejrzenia filmu Natalii Hatalskiej „Generacja Z”.

Share on Facebook